Parallelweg

Going.... going... gone!

 

Het mooiste weekend van het jaar staat voor de deur: de Ballroom weekender in het Bishopsgate Institute in Londen. Twee dagen lang van ‘s morgens vroeg tot laat in de middag dansles krijgen en trainen op techniek.
We weten het programma al: zaterdag tango en cha cha, zondag slow fox (yess!) en rumba.
We zijn er nog niet. Eerst moeten we naar Engeland.

Met de tram, een sprintertje, een Intercity, dan de Thalys naar Brussel en vandaar met de Eurostar naar Londen St. Pancras.

Ik zou je graag alle foto’s willen laten zien maar ik heb problemen met de wifi en het plaatsen van de foto’s. die hou je dus nog tegoed!

Off to the Best Weekend of the Year: the annual Ballroom weekender in Bishopsgate Institute, London. Fourth time and it feels like coming home. 
Some pictures of our journey, 6 hrs. from door to door, thanks to the Thalys that wanted us to be on platform half an hour before departure (you tell us why) and the Eurostar which has airport security, gates closing 40 mins. before departure. 
With almost 300 km/hr we’re speeding through Northern France, past Calais with all it’s defences against migrants and finally my fav photo moment: the huge clock in the glorious vaulted station of London St. Pancras. I love being back.

Have serious problems with wifi and downloading photos, I’ll be next week before you can see all of them - I’m sorry!  

 

                 

Het Thalys perron in  Rotterdam. Waar we een half uur voor vertrek van de trein  aanwezig moesten zijn. Om de hordes toeristen in goede banen te leiden?              

There's a cafe in France were you can dance. On a dance organ!

We're deep into ballroom dancing - well, you must know about that by now 😁

By lucky chance - long story - we found out there's a cafe in 'deepest French countryside' where you can dance on music played by dance organs.

Hm, you might not know about this special phenomenon. See my photos, a bit hard to explain..
In Holland we have a tradition of small mechanical organs that play uptempo tunes on the street, just for the fun of passers-by.
In Belgium they've taken the organ to a higher, hence bigger, level: they built organs 8m wide and 3 m high. They're called dance organs and they were highly popular when people still came together to dance.

Now this cafe in France, just across the Belgium border. Every Sunday the floor is open to dance. They haven't got one of these huge organ but three (!) and they successively play upbeat four beat music. Think Quicksteps, Tangos and Slow Foxes.
We were there on Quatorze Juillet. We danced for two hours and had the time of our lives.
Never done someting this weird - no: this special!

Je gaat naar Noord-Frankrijk en daar ga je dansen. Op draaiorgels!

Soms is 't leven te verbazingwekkend voor woorden.

Een maand geleden gingen we naar het Museum aan de Stroom in Antwerpen (aanbevolen!).
We hadden het bezoek aan de tentoonstelling over Le Corbusier en de stad die hij in India bouwde, Chandigarh, zo lang uitgesteld dat we nog één weekend hadden om er naar toe te gaan.
Wij naar Antwerpen.

Wij naar de tentoonstelling. Moet ik ook nog een keer over bloggen want die was heel interessant, maar uiteindelijk zo deprimerend - Le Corbusier bouwde een betonnen Bijlmer in tropisch India - dat we op een andere verdieping van het museum naar de tentoonstelling Feest! gingen om weer wat op te vrolijken. Dat gebeurde, vooral toen we in een zaal kwamen waar een gigantisch draaiorgel stond. Denk 8 meter lang en 3 meter hoog.

Dat bleek een dansorgel te zijn, indertijd reuze populair in België. Alleen het dansorgel draaide niet, dus we pakten een koptelefoon om misschien wat muziek te horen. Geen muziek, wel de mededeling dat er in Herzeele een café was met drie (drie!) dansorgels waar iedere zondag op gedanst werd.

Dat geloof je dus niet, maar van het idee werden we wel echt blij.
We hebben uitgezocht waar Herzeele lag (nog nooit van gehoord, het ligt ongeveer 30 km landinwaarts van Duinkerken), er bleek inderdaad elke zondag gedanst te worden en we besloten dat we daar toch echt eens naar toe moesten.

Dat hebben we dit weekend gedaan. Echt, we hebben véél meegemaakt op dansgebied, maar in een Café in Noord-Frankrijk op draaiorgels dansen, nee.

De meeste mensen dansten trouwens niet. Die zaten gezellig een biertje te drinken en vertrokken na een uurtje. Wij dansten wel, al bleef het beperkt tot quicksteps - de meeste draaiorgelmuziek is in een straffe vierkwartsmaat - één tango en één slow fox. Maar wat een ervaring!

Quatorze Juillet and the defilé - in Lille!

We planned our trip to France in the weekend of Quatorze Juillet. 

We'd been there once before - in Paris! - where we saw the famous defilé on the Champs Elysee.
It was very impressive although for me, on the pacifist side of the spectrum, a bit too much with the proud presenting of all the war equipment. Those anti-aircraft guns, they're really forbidding.
All in all I found it rather aggressive, even a bit frightening.
That might well be the whole idea of the Parade, come to think of it.

Now we were in Lille and after watching the defilé IRL on tv we lined up for the Lille version. Groups marched by, proudly showing their colours. Then there was a bit of a gap in the proceedings.
Cars arrived: the parade of the emergency services.
The police. The ambulances. A couple of tanks. The fire brigade.
6 men on bicycles. Everyone applauded and it all felt much warmer then the Paris version. We stayed till the end (see the last picture!).

a magnificent museum: Louvre Lens

When in Paris visiting the Louvre is, of course, a must see - well, you know what I mean.
A couple of years ago we finally managed to visit the museum without the droves of visitors - here's my tip: last week of November.
We were baffled by the sheer size of the museum: the endless rooms, all the famous paintings and all the famous artworks - even caught a glimse of La Gioconda, surrounded by all the other visitors. They were picturing themselves with Mona Lisa in the background. A fine example of the Selfie Culture, will include a picture of it when I have time to blog about it.

Here comes Lens: a mining city in Northern France, not a very affluent region with the mines closed and the textile industry gone.
The Government came with the brilliant plan of opening a dependance of the Louvre museum here.

Now there's a truly magnificent state of the art museum, surrounded by a very beautiful, modern garden, following the lines of the disused coal mine the museum is built upon.

Inside the museum a wide, bright hall with a very interesting selection of artworks - 'La Galerie du Temps' starting around 5000 BC and ending in (almost) modern times France.
It took us by surprise that some centuries old statues looked definitely Art Deco while some statues we thought very much Roman were 2000 years older.
You suddenly get an idea of the continuing story (art)history is. Must show you a couple of our finds!

Mark gaat naar Malta

Scroll naar beneden voor het begin van het dagboek! Je moet van beneden naar boven lezen 😏

Valetta. Toch nog! 

Gisteren, na de laatste thé dansant die eigenlijk een drie-en-een-half durende les was zakte ik als een leeggelopen ballonnetje in elkaar. Einde van het dansen! We hebben 's avonds nog heel gezellig met een stel Engelsen gegeten, we kennen ze van Bishopsgate en ze zijn superaardig. Maar om half 10 waren we weer in onze hotelkamer en wisten ineens niet meer wat we moesten doen.

En waren we moe. 

En hadden we last van enkels, knieën en heupen want de vloer was niet geveerd en na 20 uur dansen ga je dat góéd merken. 

Ok, ik merkte het al na 4 uur. Brrr, wat een verschil! 

Maar goed, de dag erna moest ook nog nuttig en aangenaam ingevuld worden tot we om 3 uur naar de airport zouden gaan. 

Toch maar naar Valletta, de hoofdstad van het eiland. Dat was er niet van gekomen omdat we, als we even vrij hadden, liever de stilte opzochten dan de chaotische straten van de stadjes hier. 

Het heeft ons even gekost om in hartje Valletta te komen, en daar een parkeerplaats te vinden. Dat lukte uiteindelijk en wij klommen de stad in - het beroemde Werelderfgoeddeel ligt bovenop een steile heuvel. En daar waren we ineens in een stád. Een échte, normále stad. Pas toen Pi het opmerkte voelde ik het: ik was ontspannen, op m'n gemak. Met een grote stad kan ik dealen. 

A citylife for me! 

De koepel die overal in de buurt van Valletta zichtbaar is hoort bij een kerk die we na lang zoeken gevonden hebben en die net als de meeste kerken potdicht was. 'Als u in Valletta bent moet u deze kerk zéker bezoeken, want dit en dat en zus en zo is heel erg beroemd', zucht. 

De co-kathedraal St.John's was wél open, kostte een tientje de man om er in te komen en daar hebben we geen spijt van gehad. Een dergelijke Barokke pracht kennen we niet. Een stuk stijlvoller dan de barokkerken in Oostenrijk, eerlijk gezegd! 

Via Peter's Pool naar de airport. Het heeft vannacht geregend en de kleuren lijken intenser.
Misschien gaan wij eindelijk de schoonheid van het eiland in zien, al kan het ook zomaar zijn dat het hier in het zuiden een stuk groener en weelderiger is dan in het noorden, waar wij zaten. 

Het is nog steeds warm, maar er stond wel een jonge storm waardoor we niet de kliffen afdurfden naar de Peter's Pool zelf. We hebben er wel mooie foto's van.

Een week all inclusive

Is niks voor ons. Althans, niet met honderden mede-hotelgasten die drie keer per dag met z'n allen, achter volgeschepte borden, luidkeels met elkaar zitten te praten. In een kale, betegelde ruimte. Het leek wel een schoolkantine - vreselijk. Plus, en nou ga ik voor het eerst van de vakantie in deze blog mopperen, de gasten zelf. 

Kijk, ik ben geen schrieletje.

Zelfs door je oogharen ben ik niet slank te noemen.

Maar in dit hotel waren vrijwel alle gasten (veel) te dik. Twee derde ruim overgewicht en éénderde (morbide) obees. En ik vind het, sorry sorry sorry, geen gezicht, zo'n echtpaar waar ik per persoon twee keer uit kan, met bordenvol eten voor zich. Sorry.

En niet alleen bejaarden, die het grootste deel van de clientèle vormen. Ook jonge mensen. Het viel ons heel erg op dat de begeleiders van de rolstoelers, en ook degenen die met de rolstoelers dansten allemaal véél te dik waren. Dikke dansers. 't Is weer eens wat anders.. 

Het eten trouwens was niet eens lekker. Nogal smakeloos, doorgekookt en gemaakt van goedkope ingrediënten. Ok, ik geef het je te doen, de hele dag voor 400 man koken, maar op een cruiseschip lukt het ook.  

Het was wel véél. Echt, een hele hoek van de enorme eetzaal was buffet, voor het ontbijt kon je al aan een full English breakfast, rijst, groenten, omeletten, salades, viennoiseries, desserts, ijs, kazen.... Meter na meter met eten. Dan nog meer met de lunch, een klein hapje voor bij de tea om vier uur (sandwiches, taarten, scones, stukken pizza) en dan nóg weer meer keus bij het diner. 

Nooit eerder meegemaakt: al dat eten ging me tegenstaan. 

Evengoed ben ik wel aangekomen. Ondanks al het dansen! 

Tip voor wie danst:

Andy Williams: May each day of the week be a good day. Het is een dráák van een tekst maar één van de beste Engelse walsen waar ik ooit op gedanst heb. Op onze school hadden we 'I remember you, my friend', nu voor wie die EW kent, van die klasse. Van harte aanbevolen! 

Nick eindigt er zijn vrijdans avonden mee. Pi en ik hebben zelden zo mooi de EW gedanst maar we waren - en zijn - nu een beetje verdrietig, want het was de laatste vrijdansavond van deze reis. Vanavond, een dansavond samen met alle rolstoelers, gaat niet door - weet het preciese er niet van - in plaats daarvan zijn we door een groep Engelsen uitgenodigd om met hen in één van de restaurants hier te gaan eten. Dat is ook gezellig. 

En we hebben nog een les en een thé dansant en de zon schijnt nog steeds en de schuifpui naar het balkon staat open, buiten is het warmer dan in de al warme kamer waar we onder een enkel lakentje slapen. 

Dus verdrietig hoef ik niet echt te wezen.. 

May your day be a good day today! 

Must see Medina

Malta prijst zichzelf aan als vol van schattige must see plaatsjes waar je blij door verstilde straatjes loopt en iedere keer een schattig pleintje tegenkomt met een schitterende / terecht beroemde kerk. Waar iedereen dus echt naar toe moet is Medina, Mdina in het Maltees. 

Dat moet in de zomer héél erg zijn. Want Medina is een ommuurd stadje van 7 straten groot en daar komen de toeristen met busladingen op af. 

Maar niet op een warme, zonnige dag in november. Ok, we hebbben eindeloos moeten zoeken naar een parkeerplaats, maar het stadje zelf - het ommuurde gedeelte, er is nog een hoop 'gewone' stad omheen - was stil. En niet echt bijzonder, al kon je wel mooie foto's maken. Onder andere van de St. Paul's Cathedral die beroemd is en de enige kerk die tot nu toe ópen was. 

Zomer en een kerstmarkt - waarom ook niet?!

Op weg naar de kleine weggetjes, de kliffen (moet ik nog over schrijven!) en de ruts met de krokusjes waren we er iedere keer langsgekomen: de kerstmarkt in een klooster in Rabat. Wij ernaar toe, voor we naar dichtbijgelegen Medina gingen. 

Hilarisch. Hartstikke warm en wij naar de kerstspullen. Heerlijk.

Het klooster eromheen was prachtig. Heel stil, heel mooi, een klassieke kloostergang met een binnentuin met sinaasappelboompjes.

Een fraaie vastgoedadvertentie

Er wordt hier nogal wat gebouwd en dat zijn héle dure appartementen. Daar moet een fraaie foto van worden gemaakt, hoe het er straks beeldig uit gaat zien en je snapt waarom je er een half miljoen (!!) voor neer moet tellen. Zie de foto.

En de werkelijkheid! 

Weer dansen 

Zondagochtend en de les begint kalm. Ik word uit de groep gehaald om met Raf te demonstreren hoe 'connection' werkt met de Rumba. Kijken en goed leiden, alles rond de New Yorker wordt doorgenomen. Ondertussen laat Nick zien hoe het níét moet, wat de groep moet benoemen. 

Het wordt steeds gezelliger en er wordt veel gelachen. Dat ik nogal eens uit de groep gehaald om voor te dansen, dat is echt vooral omdat die Engelsen dat niet durven. Serieus! Wij staan bekend als die Dutch die durven... ze zijn dolblij dat ik het doe - terwijl ik het heerlijk vind en het voor mijn techniek ook razendgoed is. 

Een leuke combinatie geleerd: meteen in de New Yorker, drie passen sur place, New Yorker, zigzag, twee cucaracha's, side close side, allebei spinturn. Bijna twee uur les gehad, en heel tevreden naar de lunch. 

Karresporen in keiharde rots

Malta houdt zijn wonderen goed verborgen.

Zo liggen er overal op het eiland wereldberoemde karresporen, zgn. cart ruts: in de rotsbodem uitgehakte gleuven van zo'n voet breed en tot wel 60 cm. diep. Wie ze gemaakt heeft, wanneer ze gemaakt zijn en vooral: waaróm ze gemaakt zijn weet niemand. 

En ze vinden is ook nog een kunst. 

Wij wilden naar de grootste vindplaats waar zoveel sporen liggen dat de plaats in het Engels Clapham Junction heet. Daar staan écht geen borden naar toe. Niks in de buurt van het plaatsje waar ze liggen wijst erop dat hier iets heel speciaals is, dus na een tijd zoeken toch maar de SatNav opgezet. 

Die bracht ons naar een onverharde weg waar ze zouden zijn. Voor de weg stond een officieel bord dat we er niet in mochten, de weg zelf had aan de ene kant een hoge muur en aan de andere kant vaag weiland, dus we waren er nog niet. Halverwege de weg een houten richtingbordje met 'cart ruts' erop. Door een hek, een zandweg op, omhoog en bovenaan uitzicht op een grote vlakte met lichte plakken rots waartussen gras en struikjes groeiden. 

Na een minuutje of 10 zoeken hadden we ze gevonden. En ze zijn echt heel bijzonder: 

Pieter was enthousiaster met het zoeken naar de sporen dan ik. Al turend had ik krokusjes zien staan. Blóéiende krokusjes - ehh? Dit is november? En toen ik beter keek zag ik dat het echte saffraan krokusjes waren. Zomaar, tussen die eeuwen en eeuwen geleden uitgehakte karresporen. 

Ik heb voor een jaarvoorraad aan saffraan. Zelf geplukt! 

Onderweg

De Maltese stadjes zijn niet gebouwd op auto's, en al helemaal niet twee naast elkaar. Dus zijn de meeste straten éénrichtingverkeer. Dat levert moeilijkheden op als jij links wilt maar alleen maar rechts mag. Dan kom je meestal op een straat die alle kanten op kronkelt en waar je meteen je richtinggevoel kwijt bent. Terug op de plek waar je was kom je meestal niet (ga dan hier links, nee ik mag alleen maar rechts, de volgende ook niet, waar is hier een rotonde, enfin, je kent het)

Zo hebben we er vandaag ruim een uur over gedaan om hemelsbreed 15 km. verder te komen. Verzachtende omstandigheid: we waren toen al wel door 4 plaatsjes gegaan. Stapvoets. 

Dat heeft als voordeel dat je alle tijd hebt om naar de huizen langs de weg te kijken.

En dan merk je dat de deuren er eigenIijk allemaal hetzelfde uitzien, dat elk huis een naam heeft (meestal een vrouwennaam, meestal  Engels maar ook heel veel Frans) en dat de huizen mooie, grote deurkloppers hebben. Daar schijnt Malta beroemd om te zijn. 

(het bordje verwijst naar het radiostation 'Radju Marija!')

Een andere cultuur

Ik loop de zenders van de tv langs en kom terecht bij Arabische rom-coms, heel interessant want ik heb nog nooit 'gewone' Arabische tv gezien. Net als bij ons, alleen zijn alle vrouwen zwart gesluierd.

Of 'Malta tv Bollywood', Indiaas met Arabische ondertiteling (het kleine Malta heeft wel minstens 5 eigen tv zenders). 

Tot mijn grote vreugde zie ik dat op de niet-gesluierde zenders de hoofdrolspeelsters, de grote sterren, allemaal donkerharig of zwart zijn. Met donkere ogen en een goed gevuld lichaam. Ik moet hier gaan wonen!! 

Nee, geen Maltese schone maar Parlement tv. Het blijft een wonderlijke taal waar we eigenlijk geen greep op krijgen omdat iedereen hier ook Engels spreekt. 

En over Maltese schonen gesproken: na een paar dagen weten we de Maltese dames uit een gezelschap te halen. Ze hebben smalle vogelgezichtjes met een forse (haak)neus, een hele hoge haargrens en strak achterovergetrokken stijl, donker haar. Pieter noemt het een smalle genenpoel, ik Zuid-Italiaans met een scheutje Midden-Oosten 😊 😊

Twee keer goed nieuws

We hebben onze na-twee-dagen crisis achter de rug. Dat klinkt erger dan het is. Ok: als we een week op een vaste plek zitten komen we er na twee dagen achter dat er in het hotel niks te beleven valt, net zo min als in de nabije omgeving en wat dóén we hier. Overleg volgt en we gaan erop uit. Dat helpt áltijd, en het gekke is dat we die twee dagen nodig hebben om onze balans te vinden.

Dus zijn we vanmorgen - érgens moet het hier mooi en rustig zijn - naar een hele oude tuin bij een Italiaans paleis gegaan. Dat was precies de goede beslissing. In het park was het koel onder de hoge bomen en rook het naar water.  Bij de siertuinen en boomgaardjes was het warm en het rook groen en kruidig. We hebben een uur rondgeslenterd en onszelf opgeladen. 

Een tweede park, meer een bos met velden, leverde ons een heerlijke lunchplek op waarna we vrolijk naar de les vertrokken. 

Het tweede goede nieuws: Nick is aangekomen! 

We hadden hem gisteren al even in de eetzaal gezien maar nog niet begroet. Na de lunch in het bos-met-velden park heb ik bloemen voor hem geplukt.

Dat is een beetje een traditie: de eerste keer in Polen bood ik hem een bosje bloemen aan omdat ik wat goed te maken had. Een jaar later omdat hij ziek was (en ik superblij was dat ik weer les van hem zou krijgen!), hij was er zó blij mee, 'a bouquet for when I get married', de bloemen hebben de hele dag bij de installatie gestaan. 

Nu stap ik met mijn kleurige bosje de lift in en daar staat Nick. Die door mij omhelsd wordt en het boeketje aangeboden krijgt. Dan zie ik ineens dat ook Raf in de lift staat. Die staat overduidelijk te mokken over de bloemen en de aandacht voor Nick. Dat weet ik, en ik weet ook dat ik hem straks tijdens de les veel aandacht moet geven en heel netjes moet voordansen. Daarna mag ik mee-eten van zijn chocola - his guilty pleasure, al blijft hij er superslank bij - en is alles weer goed. Oh, die jongens, heerlijk! 

Donderdag dansdag

Gisteravond de eerste 'social function': vrijdansen heet dat bij ons. Een grote vloer van het conferentiecentrum onder het hotel: de vloer voelt plakkerig maar we kunnen er goed mee uit de weg. We hebben in elk geval de ruimte.

En we waren de rare Engelse gewoonte vergeten om na elke dans terug te lopen naar je plaats en daar te gaan zitten wachten tot de volgende dans een eindje op weg is. Daar staan wij, de Dutch, op de vloer en beginnen als eersten! 

Ik ben wel de jongste van het gezelschap.

Vandaag twee lessen overdag: van 10.30-12.00 (ballroom) en in de middag van 14.00-15.30 (latin).

Helaas niet van Nick. Hij is gisteren voor zijn vlucht naaar Malta ziek naar huis gegaan. 

Hij krijgt al een jaar bestralingen voor kanker dat iedere keer ergens anders opkomt. We hopen dat hij nog kan komen maar ik heb er een zwaar hoofd in, na het laatste gesprek wat ik in augustus met hem had. Hij is precies een week ouder dan ik.

De ochtendles werd de Engelse Wals. Leuke routine getraind. 

(voor de liefhebber: reverse turn, whisk door naar wing, progressive chassee naar open promenade, zigzag, chassee, halve reverse turn met hesistation, reverse turn afmaken). 

Nu op ons balkon in de zon! 

De hele vloer kan niet in één keer op de foto.. Vier segmenten met gele, bolle strips ertussen waar je al dansend echt rekening mee moet houden. Nee, 't is geen echte dansvloer maar wel heerlijk groot, het achterste deel hebben we zelfs afgezet. 15 paren totaal, gemiddeld 12 paren op de vloer. 

Cha2 in de middag. En nou konden we eens makkelijk meekomen! Voor Pi is het leuk om te merken hoe hij 'per vakantie' vooruitgaat. Na 1.5 uur danste hij de passen moeiteloos!!

- voor de liefhebber: basispas, in de fan, vrouw voorlangs naar rechts van de man, enkele en dubbele Cuban breaks, passen vooruit met locksteps (vrouw draait) en eindigen met wat ze hier de 'sweetheart' noemen: de Turkish towel maar dan de rollen omgedraaid, dus de vrouw danst voor ipv achter de man: een leuk nieuw figuur.

EN:

Twee foto's die ik je niet wilt onthouden.

Foto 1: het 'uitzicht vanuit het hotel'. Zo staat het hotel op internet. Een U-vorm van mooi gevormde balkons met een binnentuin en zwembaden, de blauwe zee op de achtergrond. 

Een tropisch Paradijs. 

En dit is ons uitzicht. Wij zitten aan de straatkant, namelijk. 

Hadden we maar meer moeten betalen 😆

Een dagje Malta

Vandaag hebben we een dag lang rondgereden op Malta. En, wat vinden we ervan?

Tsja.

Kijk - Malta is een rots die midden in de zee ligt. Een begroeide rots met planten en struiken die tegen droogte en een heleboel wind kunnen, want waaien doet het hier. 

Het eiland is niet echt móói. Niet als bv. de Canarische eilanden die elk op zich wel iets bijzonders hebben. En het duurde een tijdje voor we uit de wat armelijke bebouwing waren en de kleine weggetjes door het land zelf vonden. 

Weggetjes met muurtjes. Hele smalle weggetjes met muurtjes, dat was dan wel weer leuk. 

Het eiland is vooral veel gewóner dan het idee wat je krijgt als je over het eiland leest. Dan krijg je een erg romantisch beeld van schattig stadjes met nauwe straatjes en daar buiten een hoop Werelderfgoed: tempels uit de tijd van de pyramiden, bijvoorbeeld.

Dat deel van Malta is een verhaal apart. Want dat Werlderfgoed is nog knap lastig te vinden: echt opengelegd is het hier (nog? gelukkig?) niet. De beroemde kliffen vonden we vrij per ongeluk. Voor twee beroemde tempels zijn we terug gereden en toen -

Denk je in, 3600 jaar voor Christus hebben de mensen van toen tempels gebouwd. Die staan dus ruim 5500 jaar in weer en wind en die moeten nu geconserveerd worden. Dus wordt er een hek à la Guantanamo Bay omheen gezet (ok, dat is opdat je betaalt als je 't van dichtbij wilt zien) en pal over de stapel overgebleven stenen een dek gespannen zodat het hele effect van de tempel in de lege ruimte weg is. Bizar. Ik zal er een paar foto's van plaatsen. 

Ons gescharrel langs de kust bracht ons bij een natuurlijk zwembad in de zee - jammerrrr, we hadden onze zwemkleren niet bij ons! - en een cafeetje bij een botenhelling waar de vissersbootjes de zee in kunnen. En daar, pal boven de zee, in de warme zon hebben we verschrikkelijk lekker gegeten en heerlijke plaatselijke wijn gedronken. Spatverse vis, wat een verschil met het buffet hier. 

De afstanden stellen niets voor. Dat is een voordeel als we op een vrije ochtend nog iets willen gaan bekijken: Mdina bijvoorbeeld, een vestingstadje op een heuvel hier niet ver vandaan. De markt in Birkitkara die op mijn wishlist stond hebben we al gezien: nog niet opengelegd voor toeristen. Prachtige groenten en fruit en kraam na kraam met armelijke kleren en imitatie-sportschoenen. 

De mooie kerk waar de markt omheen lag was niet open - dat is geen enkele kerk hier. Cafeetjes met goeie koffie waren er ook niet. Maar 't was allemaal wel reuze authentiek, en de druiven en kleine gele peertjes die we er gekocht hebben zijn zalig. 

Die eten we nu in afwachting van de bijeenkomst met de groep vanavond en het vrijdansen erna. Dansen! Een raar idee. 

De foto's: het terras van het restaurantje, de kat die op mijn eten zit te wachten: heerlijke octopusjes! 

En de twee Werelderfgoedtempels in het kale land:

(En hartelijke groeten uit een zonnig en warm Malta! (Update woensdag 12.15))

Malta International Airport

Net aangekomen. Eerst een foto van een nieuwe taal, altijd heerlijk om te zien. Hrug = uitgang. Eerste rare woord in een nieuwe taal! ('dwana' telt natuurlijk niet mee 🙂 )

Het is nacht. Het geweldige en veel geroemde restaurantje waar we vanavond, onze eerste avond op Malta zouden eten - en waar we ons erg op verheugden! - hebben we af moeten bellen. Niet proberen weer terug te komen in Valletta op zoek naar een onbekende straat 😑 Maar we zitten all inclusive (a first) en konden naar het buffet-restaurant in het dure hotel. Een immense, ongezellige zaal met rijen tafels, een uitgebreid buffet met uitzonderlijk beroerd eten. Maar de wijn bleek ook inclusief en die was niet al te slecht. Daar waren we trouwens ook dringend aan toe😅

We hebben de eerste dansers begroet en gezoend en zitten nu op ons balkon, boven de 'Tourist Street'. Wat je zegt. Het waait fors, maar het is raar warm. Vakantie! 

Dinsdagavond, Malta

Twee zaken: 

Zonder Tomtom / SatNav is op Malta ternauwernood naar een bestemming (straat-in-plaats) te rijden

- wij hebben geen SatNav op dit moment 

Het eiland doet ons heel erg on-Europees en vooral Arabisch aan qua bouwstijl en sfeer

- het deel waar ons hotel ligt is dat niet. Dat is gewoon standaard Middellandse zee-toeristengebied.

Hoe we het hotel hebben gevonden is een klein wonder. Old Skool je weg vinden, we zijn het niet meer gewend. Hoe deed je dat vroeger als je in een vreemd land aankwam waar je vakantie ging vieren? Met een busje van het hotel? Dure taxi? 

Pi had geen wifi. Dus geen Waze (op z'n Engels, dus 'ways') dat is zijn SatNav. 

Ik had wel Wifi, maar geen Waze, wat ik geinstalleerd heb maar ik kreeg geen hits op Malta / Qwawra (yep, daar zitten we) of ons hoteladres. Ook Google maps deed niets. 

Met een uitvergrote kaart van Malta op Pi z'n iPad zijn we gaan rijden. 

De kaart op de iPad met namen in het Engels, de richtingborden hier met de Arabische variant ervan. Toen we in de stad waren waar het hotel lag (ergens 'in het midden') was het inmiddels pikkedonker. 

Bonuspunten: 

- vrijwel geen enkele straat heeft een naambordje

- bijna alle straten zijn éénrichtingverkeer. 

Een teken van de Kracht van onze Relatie dat we het hotel uiteindelijk gevonden hebben en nog steeds bij elkaar zijn, zal ik maar zeggen ;))

Foto's genomen uit de auto met slecht licht - Werelderfgoed Malta. Heben we nog niet gezien 😏

Dinsdagmorgen, we vertrekken 

Yessss! Eindelijk weer eens vliegen! Dat is jaren geleden, de laatste keer in elk geval voor we met Ballroom dansen begonnen, dus nu drie jaar geleden. Pi heeft het over Lanzarote als de laatste keer dat we vlogen - oei, dat was in? 2014?

Het kost wel tijd, vliegen vanaf Schiphol. Met de ochtendspits erbij hebben we 1.5 uur gerekend om van huis naar de incheck te komen en dat was het precies. Oponthoud bij de security omdat ik ons ontbijt, joghurt met (veel) fruit niet voorbij de security mocht nemen, dus we moesten terug, bakje leeg eten (het was heerlijk) en daarna weer de hele security, waar ik ditmaal helemaal gefouilleerd werd en Pi zijn tas uit moest pakken. Bij de eerste keer dus niet. 

En nu... Nadat we acht maanden geleden ons al voor deze vakantie opgegeven hebben gaan we nu eindelijk. Al is het hele idee van Malta zelfs in het vliegtuig nog onwerkelijk. 

Tussen de zomervakantie - ook dansen! in Valencia en Londen - en nu is veel gebeurd, en we gaan met een beetje een zwaar hart weg. Maar de dansers die we na een jaar weer terugzagen in Londen zien we vanavond in het hotel, en daar verheug ik me ontzettend op. Een week dansen, wat een geluk, wat een heerlijk vooruitzicht.